Achter de naam Stripmall Ballads gaat Phillips Saylor Wisor schuil, een kerel met een parcours dat, om het eufemistisch uit te drukken, lichtjes afwijkt van de gebruikelijke paden. U kan hem kennen van The Shiftless Rounders, een old-time duo dat hij mee oprichtte en waarmee hij samen met Benny Sidelinger drie platen maakte, die zowel door publiek als door kritiek erg goed onthaald werden. De vele concerten en festivals, die daaruit volgden, leverden kennismaking en vriendschappen op met Po’Girl, The Be Good Tanyas en Sarah Harmer, voor wie ze een hele Amerikaanse tournee lang het voorprogramma speelden.

U zou hem kunnen kennen van zijn job als banjospeler bij King Wilkie, maar vooral zou u hem moeten leren kennen als volslagen originele songschrijver en performer. De man dwaalt al bijna twintig jaar door de States als troubadour en hij nam de gewoonte aan om ergens op een kruispunt te gaan zitten en er zijn liedjes te spelen. Hij nam als Stripmall Ballads zijn eerste plaat op in 2008, toerde lang doorheen Canada en maakte in die periode kennis met mensen als The Sumner Brothers, Carolyn Mark en Luther Wright & the Wrongs en, nadat hij naar de States teruggekeerd was, met banjo-genie en Bad Liver Danny Barnes.

Een tweede plaat, “Ballads, Stripmall” volgde en rond die tijd werd Phillips benaderd door Reid Burgess van King Wilkie en zo belandde hij dus in de bluegrass en toerde hij opnieuw doorheen zowat de hele Verenigde Staten, maar toch vond hij tussendoor nog de tijd om een EP op te nemen met Tom Hnatow van de Horse Feathers, een cassette met Danny Barnes en een hele CD met Vandaveer. Bezig baasje dus, onze Phillips, die in 2016 opnieuw niet kon weerstaan aan de lokroep van “The Road” en bij die gelegenheid maakte hij met zichzelf de afspraak dat hij alleen kleine wegen zou gebruiken en dus elke highway te vermijden: rijden tot aan een kruispunt, uitstappen, gitaar of banjo erbij en spelen maar. Net zolang tot er iemand stopte en hij de Robert Johnson-verhalen op hun waarheidsgehalte kon testen.

Je moet al redelijk sterk op je benen staan om de dingen in dergelijke mate te durven laten afhangen van allerlei toevalligheden, maar te oordelen naar deze nieuwe plaat, die eigenlijk de neerslag is van de avonturen, die Phillips onderweg beleefde, is dit voor onze man de perfecte manier om van en met zijn muziek te leven. Hij kon naar eigen zeggen zo zijn songs almaar meer uitpuren en dichterbij de essentie van het songschrijven komen. Voor de uiteindelijke opnames belde hij zijn maats van Yellow Paper Planes en het resultaat is dus deze plaat van 8 nummers, die samen afklokken op zo’n 36 minuten.

De beluistering ervan vraagt een paar herhalingen, maar eens je wat gewend bent aan de ietwat bijzondere tenorstem van Saylor Wisor, word je algauw geïntrigeerd door figuren als Susan, uit “Susan at the Crossroads”, “Valerie” of “Marietta”. Dit zijn namelijk acht pareltjes van songs, die redelijk lo-fi klinken, maar wel van de puurste Americana bevatten, die je dezer dagen ergens te horen kunt krijgen. Donker, dreigen zelfs, maar wel heel mooi beschrijvend hoe de reis doorheen de onderbuik van Amerika er kan uitzien.

(Dani Heyvaert)